Rys historyczny Luwru

Całość obiektu jakim jest Luwr nie jest integralna. Tworzona była na przestrzeni lat i tymi epokami naznaczonych jest kilka strategicznych miejsc muzeum. Sam pałac w którym znajduje się siedziba muzeum, był pełnił na początku funkcję obronną, zabezpieczającą Paryż przed najeźdźcami. Później był rezydencją króla Karola V Mądrego. Natomiast za ponowania kolejnego monarchy Franciszka I, zamek uległ przebudowie na wzór stylu francuskiego renesansu. Z kolei w czasach panowania Ludwika XIV, zamek przestał być rezydencją królewską, a stał się nią od 1682 roku Pałac w Wersalu. Luwr wówczas został przekazany w ręce artystów. Rewolucja francuska stała się okresem w historii Luwru, kiedy to obiekt stał się oficjalnie muzeum.

Łupy armii rewolucyjnych przywoziły do Luwru dzieła z całej Europy, zdobywane w wyniku konfiskat oraz kradzieży. Dzięki temu znalazła się tu m.in. Grupa Laokoona i Apollo Belwederski. W czasach panowania dynastii Burbonów, Luwr wzbogacił się o kolejne kultowe dzieło „Wenus z Milo”. W tym też czasie mecenat sztuki podją decyzję o wszczęciu prac renowacyjnych, konserwacyjnych, by rozbudować i zrewitalizować ten ważny obiekt muzealny. Czasy Trzeciej Republiki zbiory muzeum nadal się rozrastały, m.in. dzięki rozmaitym darom oraz zakupom kolejnych dzieł. Wówczas do zbiorów dołączyła "Nike z Samotraki".

Podczas okupacji hitlerowskiej Luwr był niemal pusty. Wszystkie dzieła zostały uprzednio spakowane i wywiezione w bezpieczne miejsce, aż do momentu końca II wojny światowej, kiedy to stopniowo zbiory przywracano. w 1983 roku za sprawą prezydenta Francois Mitteranda, powstał kolejny projekt renowacji pałacu wraz ze stworzeniem podziemnego zespołu muzealnego, mieszczącego się pod głównym dziedzińcem. Wszystko po to, by znacznie usprawnić wzmożony ruch turystyczny. W 1988 roku oficjalnie otworzono nowe wejście, które zapoczątkowuje ogromna szklana Piramida Luwru.